....പാലക്കാടൻ കാറ്റിൽ കിന്നാരം പറഞ്ഞാർത്തു തലതല്ലിച്ചിരിക്കുന്ന, പനമ്പട്ടകളെ പേറിയ കരിമ്പനക്കൂട്ടങ്ങൾ! ചാഞ്ഞുമയങ്ങുന്ന മഞ്ഞുതുള്ളികളിൽ, പൊന്നുചാലിച്ചു വീഴ്ത്തുന്ന. ഇലകളെപേറിയ അരയാൽക്കൂട്ടങ്ങൾ !
ഋതുക്കളുടെ പെയ്തിറക്കത്തിന്റെയും തലമുറകളുടെ പടിയിറക്കത്തിന്റെയും വശ്യസ്മൃതിയിൽ മയങ്ങുന്ന, ചരിത്രമുള്ള മണ്ണിലെ സരസ്വതീ ക്ഷേത്രം ! മറക്കാനാവാത്ത തറവാട്ടിലേക്ക് കല്പടവുകളേറിചെല്ലവേ, ഓർമയിൽ വിടരുന്നത് ബാല്യത്തിന്റെ നിറമുള്ള ചിത്രങ്ങൾ...ഇഷ്ടികത്തൂണുള്ള വരാന്തകൾ നിറയുന്നതും സഹപാഠികളുടെ മുഖമവിടെ
തെളിയുന്നതും എത്ര വേഗം! തീർന്നില്ലാ, ഇണക്കങ്ങൾ, പിണക്കങ്ങൾ, പൊട്ടിച്ചിരികൾ, പതിവിരിപ്പിടങ്ങൾ !!!
ഓർമകൾക്ക് നീളമേറുമ്പോൾ, മുന്നിലെ ലോകം നിറമേറുന്നതാകുന്നു....ഒടുക്കം, ഒരു പടിയിറക്കത്തിൽ, ഒരു നിശ്ചലചിത്രത്തിലേക്കെല്ലാം ആവാഹിച്ചിറങ്ങിപ്പോരവേ, അറിയാതെ, ഒരിക്കൽ കൂടി തിരിഞ്ഞു നോക്കിയ രംഗം പോലും മനസ്സിൽ തെളിയുന്നു...
ഇവിടമെനിക്ക് മറക്കാൻ കഴിയുന്നതെങ്ങിനേ......
അടുത്തെങ്ങാനും പാലക്കാട്‌ പോയിരുന്നോ?
ReplyDeleteഒരു നൊസ്റ്റാൽജിക് കാറ്റെറ്റതു പോലുണ്ടല്ലോ !